Tagong Sitio
“Usage of this work by any means without the author’s consent is punishable and prohibited by LAW.”
-wag nyung pansinin mga typos ko
-wag i-plagiarize gaya ng sabi ko sa taas (tingin ulet sa taas)
-EijeiMeyou
***
Just because of a project, Mile (weird 17-year old girl), Nia (Mile's cousin), Mayumi (the maarteng groupleader), Zip (Mayumi's boyfriend) and Lexor (Mile's bestfriend) go to a undiscovered Sitio: the SITIO MAKYA. Hindi talaga iyon ang lugar na binigay sa kanila ng teacher nila pero iniba ni Mayumi ang setting kasi gusto daw nya ng adventure.
Mile feels something wrong with the place but no one seems to trust her, even her own cousin and her own bestfriend. Too late to run when they found out what Sitio Makya is up to them.
They're running with their lives...
But it seems that they will lose it if they stop running...
"Welcome to SITIO MAKYA, Where you will not forget every second of your stay."
+++
MILE’S POV
“Mayumi, I think this is not a good idea,” sabi ko kay Mayumi, ang group leader namin, habang pinapasadahan ng tingin ang karatulang “Welcome to Sitio Makya, where you will not forget every second of your stay.”
“I think so, Mile. Where you will not forget every second of your stay here? So cheap ha. Travel ko nga sa Singapore, nakalimutan ko. Dito pa kaya? Eiw.” With matching flip pa ng bangs nya.
“No. what I mean is, bumalik na lang tayo. Dun sa barangay na binigay talaga sa atin ng teacher natin,” minasahe ko ang braso ko kasi talagang tumitindig ang mga balahibo ko. Nasa loob kami ng van nina Zip na siyang driver din namin kasi itinakas lang nya ang van na yun sa parents nya kagabi bago kami tumulak patungo nga sa nasabing Sitio. “This Sitio is not even in the Philippine map.” Bad vibes talaga ako sa lugar na yun.
Tinignan ako ni Zip sa rearview mirror, nasa likuran kasi kami nina Nia at Lexor. “But it’s on the internet, Miss Weirdo. We traveled for 6 hours or so para lang marating ang lugar na ito tapos ngayon gusto mong bumalik tayo? No way, josè! Lulubusin ko na ang sermon na matatanggap ko sa parents ko pag-uwi natin noh. Kung gusto mo, ikaw na magdrive.”
“I know how to drive------------“
Nagtawanan pa sila nina Mayumi. Kahit nga ang bestfriend kong si Lexor ay impit ding napahagikgik. “You’re so freaky, Mile! Hah! Sabi ko na nga ba, Nia, di na dapat natin sya sinali sa group natin... she’s so KJ. Tss. If hindi lang sya deans lister, I won’t make her sama to us.” At pinasadahan pa ako ni Mayumi ng what-are-you look.
Pinaandar na ni Zip yung van.
“Masama talaga ang feeling ko dito, Nia...” bulong ko sa pinsan ko.
Nilapit nya yung bibig nya sa tenga ko, “Mile, imagination mo lang yan. Pasalamat ka pa nga at tinanggap ka ni Mayumi sa group. Or else, alone ka na naman.”
“I already felt this feeling before. Ganito yun nung maaksidente si papa... nung mahulog si lola sa stairs... ganito nung mamatay sila...” diniinan ko pa ang huling dalawang salita. Totoo ang mga yun. 7 months ago namanatay ang papa ko pero bago siya namatay, nakaramdam muna ako ng matinding pagkabalisa, pagkatapos ng 3months, sumunod na namatay ang lola namin at ganun din ang naramdaman ko.
“Mile, feeling mo lang yan.” Umiling pa siya.
Hindi talaga sya naniniwala. Just like everyone else. Walang naniniwala sa sinasabi ko.
“Lexor,” si Lexor naman ang binulungan ko, “are you feeling the same?”
“Kung enjoyment yan, oo.”
“No. Yung feeling na creepy ang place na to...”
“Mile bestfriend, friendship o ano pa man, wag ka ngang magisip ng kung anu ano. Yan kasi, masyado kang addicted sa mga horror books.”
Nanahimik na lang ako. Maybe they’re right, maybe nag-o-overreact lang ako.
What if, ako naman ang tama? What if totoo tong nararamdaman ko?
Fifteen minutes pa at nakarating na kami sa sitio proper.
“See, Miss Weirdo, people here are normal. Pero now, ikaw pa lang ang first abnormal. Congrats,” panunuya pa sakin ni Mayumi. Minsan talaga ang sarap nyang ilampaso, palibhasa guidance counselor ang mother nya sa university kaya sya ganyan kung makaasta. “Eiw. Theyre just so so sooooo makaluma. And their daan is so malubak ang maalikabok. Buti na lang de-aircon ang car natin.”
Grabe sya kung makapanlait. Tinataas kilay’an pa niya ang mga taong nakatingin sa amin na mukhang ngayon lang nakakita ng sasakyan. At kami lang kasi ang may sasakyan na nasa daan. Ni bisikleta ay wala doon. Naglalakad nga lahat ng tao eh.
Ipinatigigil ni Mayumi ang van sa gilid. “Lets ask kung saan naroon ang bahay ng barangay captain. So that may mapag-stay’an tayo for three days. Go, Mile, para naman you’ll have silbi.”
Para namang wala akong silbi kung magsalita tong si Mayumi. Tss. Bumaba na lang ako kasi pati pinsan ko ay ako ang tinutulak na bumaba ng sasakyan.
Isang dalagang nakaduster ang nilapitan ko, naglilinis siya sa harap ng isang bahay na kahoy, “magandang araw po.”
Parang gulat pa siyang napalingon sa akin, “a-anong kailangan nyo?”
“Ah. Itatanong ko lang sana ang bahay ng kapitan nyo dito,” nginitian ko pa rin sya kahit na medyo asiwa ako sa kanya.
Tinuro nya ang isang daan na nasa likuran lang ng van namin, “dyan, yung unang bahay na masisilayan nyu ang bahay nya.”
“Salamat. Maraming salamat.” Tinalikuran ko na siya. Tss.
“Umalis na kayo.”
Pinigilan pa niya ako sa pulsuhan ko, “what?”
“Luisa, sino yang kausap mo?” isang middle-aged na babae ang dumungaw sa bintana ng bahay na kahoy. Ngumiti agad sya ng makita ako.
Agad na nagtayuan ang buhok ko sa batok.
Binitiwan naman na ako ng babaeng tinawag na ‘Luisa’, “Isang estranghero, inay. Hinahanap po niya ang daan kina Kap Celso.”
“Magandang araw po,” bati ko sa babae.
“Inay, nasabi ko na po ang daan kaya aalis na siya. Umalis ka na,” tinataboy na nya ako, pagkatapos ay bumulong sya, “umalis na kayo hanggat may araw pa.”
How hospitable! “Sige po, salamat.”
Ramdam kong hinatid nila ako ng tingin. May mali talaga sa nangyayari ngayon. If only I have my own car.
“What happened there, Mile?” salubong sakin ni Lexor.
Tinuro ko yung daan, “diretso daw jan.”
“Uh. Wait. Do you have signal? Gosh! Wala sakin! Ang cheap naman kasi dito, di ako makakapagupdate sa FB!” angal ni Mayumi na sinabayan pa ng boyfriend nya ng------------
“Shit! Ang malas talaga ni Miss weirdo!”
Di na lang ako nagreact. Naramdaman ko naman na hinaplos ni Lexor ang likuran ko. Okay lang, sanay na ako sa mga ganung panlalait. Tinignan ko din ang phone ko, wala ngang signal. May lugar pa pala sa Pilipinas na di naaabot ng cell sites.
“Hoy, saan dito?” si Zip. Nagmamaneho na kasi siya.
“Yung unang bahay daw.”
Di nagtagal ay nakarating na kami sa nag-iisang bahay dun sa daan na yun. Mas malaki iyon kumpara sa mga nadaanan namin kanina pero pareho ring gawa sa kahoy. Nakapagtatakang tigang na tigang ang lupa pero amyayabong ang mga halaman dun sa Sitio Makya.
“What are you waiting for? Baba na tayo, pssh.” Nauna nang bumaba si Zip. Pinagbuksan pa niya ng pinto si Mayumi. Nakakasuka silang panoorin na naglalampungan.
Napapangiwi pa si Mayumi kasi lubak ang daan eh naka-high heeled sandals sya, “hindi ba uso dito ang semento? Psshhh. Wala pang doorbell ang bahay ni captain. Yayks.”
“Tao po!”
“May tao po ba?”
“Hello po!”
Wala namang sumasagot sa pagtawag namin.
May napansin si Nia, “the gate’s not locked.”
“Hello, that thing over there doesn’t have the right to be called ‘gate’, its supposed to be ‘trash’. Okay?” umangal na naman si Mayumi. “Princess’ first.” Nauna pa siyang pumasok.
I just rolled my eyes. Ako pa talaga ang hinuli nilang papasukin. Pati si Lexor, dinedeadma ako. Is he really my bestfriend? Gosh. Okay fine, he’s not gay but he’s my bestfriend for unknown reason. -_-
“We’re totally gate crashers. Let’s just wait outside.” First time kong maggatecrash. And hindi maganda ang pakiramdam ko. “Come on. Nia, Lexor.....”
“Bestfriend, wag ka nga. Wala namang tao so wala tayong kasalanan.”
“How I wish di kita sinali sa group. Stop being KJ. Maybe theyre hospitable naman cause we are all Filipino here you know. Arhg. If you want to go outside, you go alone. I’m so gutom na cause I don’t eat my lunch yet so shut the fvck up or else I will eat you.” Sikmat sakin ni Mayumi. Inirapan pa niya ako.
She never fails na ipahiya ako.
“Magandang araw sa inyo!”
Napaigtad pa ako ng paglingon ko...
May nakita akong isang lalake sa may pintuan...
At wala akong ibang makita sa mukha nya kundi bungo!
Pumikit ako at nagcount from one to five.
Pagmulat ko...
May mukha na yung lalake.
Hell! Whats this! Baka naghahallucinate lang ako kasi di pa kami kumain ng lunch. Tss, possible kaya yun?
“Hello po,” pasweet yung voice ni Mayumi, “sorry po if pumasok na lang po kami. Sinabi po kasi nitong kaibigan namin na si Mile na pumasok na lang kami kasi gutom na daw sya.”
What?!!!!!!! Di lang ako makaangal kasi nakahawak si Mayumi sa braso ko ng mahigpit. Brat!
“Okay lang yun.” Ngumiti pa yung lalake na si kapitan siguro, “kung naghahanap kayo ng matutuluyan, mabibigyan ko kayo.”
Iba ang ngiting iyon. Iyong ang tipong parang may sikreto.
“Thank you po. At sana may pagkain na rin.”
“Nia...” saway ko sa pinsan ko. May baon naman kaming pagkain kaya di na dapat kami humingi kay Kap, nakakahiya naman.
“Wag na kayong mahiya, lahat ng napapadpad dito ay binibigyan namin ng di malilimutang experience... hanggang kamatayan...” tumawa pa siya. Nagsitawanan sila. Ako lang ang hindi. “Halika. Ihahatid ko kayo.”
Lumabas kami.
“Where’s our van?” tanong ni Mayumi.
Wala kasi yung van na pinark lang namin kanina sa labas.
“Ah, ipinaparada ko sa bakanteng lote sa kabilang kanto. Di nyo na kailangan yun. Maglalakad lang naman kayo kung may pupuntahan kayo.” Sabi ni Kap.
Isang bungalow type house na gawa sa kawayan ang pinagdalhan nya samin... maaliwalas ang loob ng bahay. Pero parang may kakaibang aura din.
“There is no kuryente here ba? You know, I’ll gonna charge my iphone. Theres no signal din eh I won’t be able to text my mommy.”
Ginagaya ko pa sa isipan ko ang sinasabi ni Mayumi. Ang arte nya eh para sa magtatanong lang naman kung may kuryente dun at kung may signal.
Umiling si Kap, “wala. Pasensya na.”
“Awww,” sabay sabay pa talaga sila.
“Oh, panu ba yan, iiwan ko na kayo. Yung mga gamit nyo, nasa loob na ng kwarto.” Tumalikod na si Kap... pero agad din nya kaming nilingon, “nga pala, wag na kayong lalabas pag alasonse na ng gabi.”
“Curfew. Pssh.” Si Nia, di kasi siya sanay na binibigyan ng taning. Ginagawa nya lahat ng gusto nya at uuwi lang siya kung gusto nya.
“Hey, look,” may kinuha si Lexor mula sa isang upuan dun, “may iba pa silang naging bisita nun oh. Naiwan pa nila yung buto ng pinagkainan nila. Kadiri.” At tatawa tawang binato nya sakin yung buto.
Nasalo ko naman agad. “May dugo-dugo pa siya oh. Ahmm... pwede bang kainin ng fresh ang manok or baboy?” may laman laman pa at may bahid pa ng dugo yung buto.
“Ketchup lang yan. Alangan namang buto ng tao? Hahaha! Si Kap, kakain ng tao? Don’t think so!”
“Zip baby, you’re scaring Miss weirdo...” nagtawanan na naman sila.
Umihip ang malakas na hangin mula sa labas. At kumulimlim ang langit.
“Mukhang uulan,” puna ni Nia, “Bukas na lang tayo makakapagresearch.”
“That’s good. Magluto ka na nga, Miss Weirdo, nagugutom na kami ni Zip baby. Di ba?”
“Oo nga.”
Ako na naman ang tinuro nila. Pssh. Kinuha ko ang mga canned goods at nagtungo sa dirty kitchen.
Isinalang ko na ang palayok sa lutuang de uling nung magkaroon na yun ng apoy.
“Magtago na kayo. Di na kayo makakatakas.”
Naitapon ko pa ang hawak kong corned beef, “L-Luisa?”
“Ako nga. Pagsapit ng alas-onse, lumabas kayo ng bahay. Tumakbo kayo. Wag kayong titigil hanggat di sumisikat ang araw.”
Bigla syang sumulpot sa tabi ko. May sa-pusa yata siya. “Anong ibig mong sabihin?”
“Nagkamali kayo ng lugar na pinasok. Basta hindi ako nagkulang ng paalala sa inyo.” Tuluy tuloy na syang lumabas ng dirty kitchen.
Palinga linga pa siya habang naglalakad palayo.
1pm na ako natapos magluto. Tatawagin ko na sana ang mga kasama ko pero nakita kong natutulog lahat sila sa nagiisang kwarto. Sa sahig sila nahiga kasi wala namang kama doon.
Naisipan kong lumabas muna para magpahangin. Medyo makulimlim na nun at may balak pa yata ang langit na magbagsak ng ulan.
Naglakad lakad lang ako.
“May mga dayo na naman.”
“Salamat naman at may makakain na naman si Apo.”
“May mga magiging alay na tayo.”
Natagpuan ko na lang ang sarili kong nakasilip sa isang makapal na halaman... dalawang matandang babae ang nakita ko. Gaya ng nakita ko kay Kap, bungo din ang mukha nila! Napaigtad ako na naging sanhi ng mahinang pagkaluskos.
“Ano yun?”
Naging normal na ang mukha nila nung lumingon sila sa kinalalagyan ko.
Agad akong kumaripas ng takbo habang nakayuko.
“Isa kang dayo.”
Isang binata ang nakita ko sa gilid ng daan. Marahil dahil sa pagtakbo ko ay di ko na siya napansin. Napatigil ako. lumapit sya at hinaplos ang mukha ko. “Wag mo akong hawakan.” Lumayo ako sa kanya. He has tantalizing eyes na parang pinipigilan ako sa paglayo.
“Mapapasakin ka.”
Hahawakan na naman sana niya ako pero tinakbuhan ko na sya... ang weird ng mga tao dito.
Pagdating ko sa tinutuluyan naming bahay...
“Bestfriend, kumain na kami. Tinirhan ka na lang namin, youre the best cook.”
Pakonsuwelo de bobo lang yun. Alam ko. “Umalis na tayo dito. Please. Ako na ang gagawa ng research.”
“Ahhh. Kung sinabi mo na yan nun, eh di sana nagkasundo na tayo? Tss. No way.”
Kahit yata anong gawin ko ay di sila papayag.
“And cousin, umuulan na sa labas so mapanganib ng magbyahe ngayon noh.” Minuwestra pa ni Nia ang bintana kung saan makikita ang malakas na pagpatak ng ulan sa labas. “Ikain mo na lang yan.”
***
Author: napagtripan ko lang isulat to. So salamat sa mga nagtiyagang magbasa nito hanggang sa chapter na to! Hakhak >_< salamat talaga! VOTE>COMMENT>FAN
+++
MILE’S POV
9pm...
Nakakain na kami... ako na naman ang nagluto. Nakahiga na rin lahat sila sa kwarto.
Ako naman, nakaupo lang sa sala... masama ang kutob ko.
Bakit sabi ni Kap na bawal na kaming lumabas ng 11pm habang si Luisa naman, pinapaalis kami ng 11pm? Ahhh. Ang gulo nilang kausap.
Malapit ng mag11pm...
Dumungaw ako sa bintana ng makarinig ako ng mga bulungan.
Nanlaki ang mga mata ko nung makita ko si Kap kasama ang iba pang mga nilalang na walang mukha... patungo sila sa bahay nina Kap. Malakas ang buhos ng ulan PERO DI SILA NABABASA! O_O
Nang bigla silang mawala lahat sa paningin ko...
“Ah?” napahawak ako sa gilid ng bintana.
Umuuga ang bahay...
“Oh my God.....” hindi na tama to!
Normal ba sa isang bahay na parang sumisikip????!!!
Tumakbo agad ako sa kwarto...
Yinugyog ko ang mga balikat nila..
“Ano ba?!” pinalo pa ni Mayumi yung kamay ko. Tinulak naman ako ni Zip na dahilan kaya napabagsak ako sa sahig.
Binalikan ko uli sila kahit masakit ang balakang ko sa pagkakatulak sa akin ni Zip. Talagang sumisikip ang bahay! If di kami makalabas, siguradong mapipisa kami doon!
“Lexor! Wake up! Nia! Mayumi! Zip!”
“What the-----!!!” bumangon si Nia at binigyan nya ako ng pagkasama-samang tingin. Tumayo siya pero agad ding napahiga kasi nga parang nililindol ang bahay, “Earthquake??!!!”
Nagising na rin ang iba. Hindi pa rin nagsi-sink in sa utak nila na nililindol ang bahay.
“Sana nga! Sumisikip ang bahay! Lets go out!” si Mayumi ang hinila ko kasi siya yung mukhang natutulog pa ang isipan. “Bilisan natin!”
“Wait! Di ba sabi ni Kap na huwag tayong lumabas ng 11pm?” pasigaw na tanong sa akin ni Mayumi ng mahimasmasan. Umuulan kasi kaya kailangan talagang sumigaw.
Hindi naman lumilindol sa labas ng bahay pero bakit ang bahay mismo ay umuuga!
Patuloy pa rin ako sa pagkaladkad sa kanila hanggang makarating kami sa labas ng bahay, “Because he wants us to die!” tinignan ko sila, “Nasaan si Zip?!!!???!” nanlalaki na talaga mga mata ko.
Si Mayumi ang binalingan ko ng walang sumagot, “Mayumi, where’s Zip?!”
“He goes back para kunin yung phone namin tapos yung laptop ko!” sagot ni Mayumi na umilap ang mga mata.
“Shit... he’s gonna die!” agad kong binalingan ang bahay na nagiging kulay itim na at numinipis ng numinipis sa paningin namin, “Zip! Lumabas ka na dyan!”
“AAAhhhhhhh! TUlonG!!!!”
And we heard a quirky sound kasabay ng malakas na pag-igik ni Zip...
Parang may nadudurog sa loob..
“Damn! What’s that!?” napamura uli si Lexor...
Kasi.....
Mula sa dingding ng bahay ay may umaagos na dugo na humalo sa tubig ulan...
“AAhhhHH! Tell me its not his blood!!AAAHHH!” hysterical na si Mayumi, “tell me its not his! Dammit!”
Napadausdos na sya pababa sa putikan. Parepareho na kaming basa at pare parehong hindi makapaniwala sa nasaksihan...
Another hell sound at unti unti ng bumalik sa dati ang bahay na parang walang nangyari... sinipsip na rin ng lupa ang dugong humalo sa tubig...
“Tumayo na kayo jan, kailangan nating lumayo dito,” si Lexor habang pinipilit na itayo sina Mayumi at pati na rin si Nia na parang mawawalan na ng malay-tao. “Stand up!”
“No No No... Zip is not dead... no no no......”
“Mayumi, listen to me,” tinampal ko pa ang pisngi ni Mayumi para matauhan siya, “we gotta go... this is what im talking about... kailangan nating umalis pero di kayo naniwala sakin. Now, the only way out is to run...”
“NO! I need to go inside that fvcking house! Dammit! Zip’s not dead! What na lang ang sasabihin ng mga magulang nya sa akin! Shit!” at humagulhol siya.
Sinampal ko siya ng pagkalakas lakas, “you want to go there? Go! Basta kami aalis na kami kasi gusto pa naming mabuhay! Kahit ngayon lang naman, making kayo sa akin!”
Naiiyak na rin ako pero kailangan kong ipakitang matatag ako... ito na nga yung sinasabi ni Luisa.
“May tao...” bulong ni Lexor.
Agad kaming nagtago sa halamanan.
“Nawawala ang mga dayo!”
Tunog kamatayan ang mga boses nila... parang mula sa hukay.
“Hanapin ninyo!”
Nakita naming nagtakbuhan sa kung saan saan ang tatlong taong-bungo. Isa sa kanila ay si Kap. “Sinasabi ko na nga ba!” mahina ngunit mariin kong sabi.
“Anong gagawin natin, Mile? Are we gonna die? Are we??” at umiyak si Nia, “I promise makikinig na ako sa yo... I don’t wanna die! I wanna see my parents!”
“Sshhhh... walang madadala yang kahinaan nyo ng loob... listen... listen carefully...” medyo garalgal ang boses ko kasi pinipigilan kong umiyak, umuulan pa rin kasi kaya nilalamig din ako, “we need to find our van. I know how to drive. Wag tayong maghiwahiwalay... walang hihiwalay.. maliwanag ba? We need to be careful. Okay?”
“I’m sorry for not listening... I’m so sorry... I just think that this project will give us a hundred percent grade... I’m sorry... now Zip died because of me...” at nagbreakdown na naman siya.
“Mayumi, that’s no good,” alo ni Lexor kay Mayumi... pagkatapos ay binalingan nya ako, “lets keep moving.”
Luminga linga muna ako sa paligid. Vicinity is clear. “Don’t rush... ssshhhhh....” may narinig kasi ako..
“Quem des mir tisula... Quem des...Hasum kihyas mista...”
***
Author: Hangsaveh ng walang magawa XD
+++
MILE’S POV
“Mile, ano yun?” lahat sila kumapit sa kin.
As if na hindi ako takot. Tss. Napalunok ako. “hindi ko maintindihan... parang ano... parang ritwal na di ko maintindihan.”
Dinadala lang kasi ng hangin ang boses na iyon. Boses matanda na parang may galit.
“Mile, natatakot ako! Mile, paano na kung ako na ang sumunod?!” halos mapunit ang blouse ko sa pagkakahila ni Nia.
Tinignan ko si Lexor at Mayumi, ganun din ang ekspresyon ng mga mukha nila. “Walang susunod... wala...” wala na nga ba? Paano nga kung ako naman ang susunod kay Zip?
Tahimik kaming naglalakad... or mas tamang sabihin na halos pagapang na kami at nagtatago na lang kami sa halamanan. Humina na rin ang ulan at maputik ang daan dahil nga sa hindi sementado ang daan. Tanging tunog lang ng mga insekto ang maririnig at nakakatakot na ihip ng hangin.
Ako ang nauunang maglakad, kasunod sina Nia at Mayumi, at pinakahuli si Lexor. Ito ang pinakanakakatakot na parte sa ganitong sitwasyon, mahirap ang nasa unahan, mahirap din ang nasa hulihan. Lahat ng bahay dun ay nakasara ngunit kung kanina ay gawa sa kahoy ang mga yun, ngayon ay parang sunog na ang mga yun. Kulay itim na lahat.
“Hayun ang bahay ni Kap, maaaring nasa likuran ng bahay nya ang sasakyan natin... o kaya’y may pinagtuguan siyang iba.” Nakayuko kaming lahat habang pinagmamasadang mabuti ang bahay ni Kap na walang senyales ng pagkakaroon ng tao sa loob. “Just follow me.” Lahat na yata ng santo at santa ay natawag ko. Walang katapusan ang pagdarasal ko habang patuloy kami sa pgalalakad. Palinga linga pa kami.
Nakakasulasok ang amoy dun sa bahay ni Kap. Parang maraming nabubulok na bagay. Makalat din, sa ilang bahagi ay may mga patak ng natuyong dugo.
“It’s not here. Panu na yan?” yinugyog pa ni Nia ang blouse ko. Wala kasi ang sasakyan sa maliit na espasyo sa likod ng bahay ni Kap.
“Awww!”
Paglingon namin ay nakita namin si Mayumi na nakupo habang hawak ang binti.
Napamura si Lexor.
Napapikit naman ng mariin si Nia.
Ako naman ay agad kong dinaluhan si Mayumi.
Ang daming dugo!
“Awww! What happened! It hurts so much!”
Blood is flowing down Mayumi’s right leg. Nakakagat sa paa nya ang isang bear trap at kung di ako nagkakamali, mapuputol ang paa ni Mayumi.
“Don’t move. Oh my God. Anong gagawin ko!” napapaiyak na rin ako.
“Tumitingin lang ako and I didn’t see this thing! Mile... tell me I’m okay please tell me I’m okay! Sabihin mo!” umubo siya at lumabas din ang dugo sa bibig nya. “Am I next?” at umubo na naman siya.
“Naglalabas sya ng dugo, Mile!”
“Nakikita ko, Nia!” tarantang taranta ako kasi di naman ako paramedic upang malaman kung panu gagamutin si Mayumi. “Mayumi,” tinampal tampal ko ang pisngi nya, “wag kang mawawalang ng malay, Mayumi.... Mayumi!”
“She’s still breathing... pero mahina na ang pulso niya...” sabi ni Lexor habang pinupulsuhan si Mayumi.
“Mile,” hinila ako patayo ni Nia, “lets go. Umalis na tayo sa lugar na ito!”
“Ssshhhh...” nakinig ako ng mataman. may mga papalapit na yabag... “we gotta go.” Tinapunan ko muna ang nakapikit ng si Mayumi, “I’m sorry. I’m so sorry...”
Agad kaming tumalilis.
“Kagagaling lang dito ng mga dayo!”
“Dali! Hanapin nyo!”
“Wag nyung hayaan abutan sila ng pagsikat ng araw!”
Iyon ang narinig namin. Nakapagtago pa kami sa likod bahay. Hilam na rin sa luha ang mga mata ko, ganun din ang mga kasama ko lalo na si Nia.
“Lalo tayong mag-ingat, we don’t know who’ll be next... kapag may nakaligtas isa sa atin, please do tell the police.”
“Mile, wag kang magsalita ng ganyan. Mabubuhay tayo. Kakayanin natin to.”
“Lexor, ganyan din ang sinabi ko kay Mayumi... pero anong nangyari, namatay siya.”
Nagtitigan kami.
“Lets move.” Ako na naman nanguna. “Lets try sa bakanteng lote na sinabi ni Kap kanina. Maybe nandoon ang van.”
Gaya kanina, tahimik kaming naglakad. “andun... the van is there...all we need to do now is quietly and slowly------shit.” Hindi lang pala ang van namin ang naroon. Marami pang ibang sasakyan ang naroon. Ang ilan ay may bahid pa ng dugo at kung di ako nagkakamali ay may mga kalansay pa sa loob. Umaalingasaw ang masamang amoy nun.
“Wala naman siguro sila dito... Mile, Nia, tara na...” si Lexor naman ang nauna ngayon, sumunod ako sa kanya at nasa likuran ko lang naman si Nia.
Malapit na kami sa van ng........
“Ahahahahahaha! Walang makakatakas!”
“Mile!!!!!!!!!!!!!”
Paglingon ko ay nakita kong hinihila ng dilim si Nia.
“Nia!!!!!!!” sabay pa naming tawag ni Lexor. Lumapit sakin si Lexor at niyakap ako.
Tigagal pa rin kami........
Nang may biglang magbato pabalik ng katawan ni NIA!
Wala ng buhay!
At sumasagitsit ang dugo mula sa basag nyang noo....
Labas din ang buto nya sa balakang at basag ang isang mata nya.... butas butas din ang damit nya na parang sinira ng matatalas na kuko...
In short, karumal dumal ang pagkakapatay sa kanya.’
Ako naman ang napaiyak... di ko matignan ng diretso ang walang buhay na katawan ng pinsan ko.
“Kailangan na nating gumalaw ngayon... Mile... be strong..... Mile.....”
“Mamamatay na din tayo, Lexor! How can I be strong!?”
Halos binuhat na ako ni Lexor papunta sa van...
“Ako na ang magda-drive. Mukhang di mo kaya. We should get out of this friggin’ sitio!” napatigil si Lexor. “Damn! Nasaan ang susi! It must be there at the back!” hinalughog ni Lexor ang likuran ng van.
“Dalian mo!” natataranta na rin ako. medyo napapakislot pa ako sa biglaang paghampas hampas ng hangin sa van.
“Its here!” pumwesto na siya sa drivers seat, “wag ka ng matakot. Makakaalis na tayo sa lugar na to.”
Pinaandar na nya ang van.
Hindi pa kami nakakalayo ay bigla na lang may bumato sa likuran ng sasakyan at nabasag ang salamin nun... tinignan ko muna kung ano yun pagkatapos ay tumingin ako kay Lexor ng biglang gumewang ang takbo ng van....
“Aaaahhhhhhhhhh!”
Duguan ang mukha ni Lexor dala ng pana na tumagos sa ulo nya hanggang sa noo nya. Nakamulat pa ang mga mata nya bago siya lumugmok sa manibela. Labas din ang mga nadurog na utak nya...
“Oh my God! Please nooooooooooooo!” agad kong dinaluhan ang manibela bago pa kami bumangga sa mga malalaking puno. Humingi muna ako ng dispensa sa katawan ni Lexor bago ko siya tinulak palabas ng van. Ako na ang nagmamaneho ng sasakyan habang patuloy pa rin sa pagtulo ang mga luha ko. Ako na lang, ako na ang susunod.....
“Kung naniwala lang sila sayo.”
“Ah shit!” naapakan ko bigla yung preno. Paglingon ko ay nakita ko si Luisa. “Luisa, pano ka nakarating dito?!”
Lumipat sya sa tabi ko. “Isama mo ako. tutulungan kita. Gusto ko ng makaalis sa impyernong ito.”
“What are you talking about?!”
“Ang sitio Makya ay isang patay na lugar. Imahinasyon lang ito na gawa ng diablo. At sya si kapitan. Isa siyang anak ng dilim na sumira sa buhay ng maraming tao... at kami nga iyon. Pinatay nya kami at ginawang alipin magpahanggang ngayon. Pinaglalaruan din nya ang mga dayong napapadpad sa sitio. Ilang dayo na rin ang pinagbawalan kong tumuloy sa Sitio... pero gaya ng mga kasama mo, hindi sila nakinig. Iniisip lang nila na nanloloko ako.” Makikita ang poot sa mga mata ni Luisa.
“Paano kita matutulungan?” naguguluhan ako. Kaluluwa lang itong kausap ko ngayon.
“Ilabas mo ang kaluluwa ko sa lugar na ito. Tulungan mo akong makaalis.”
“Quem des mir tisula... Quem des... Hasum kihyas mista...”
“Luisa, ano yun?” napatingin ako sa paligid. Madilim pa rin at medyo umaambon.
“Isang dasal... patawarin mo ako...”
“Anong ibig mong sabihin?”
“Hindi na kita matutulungan pa. Dinasalan ka na ng anak ng diablo. Hindi ka na makakalabas pa ng Sitio Makya.”
Nawala bigla sa paningin ko si Luisa.
“Magiging akin ka...”
At nabasag ang salamin sa tabi ko at may kamay na sumulpot doon at sinakal ako.
+++
MILE’S POV
Napabalikwas ako ng bangon at napatingin sa paligid ko.
Panaginip lang pala at nasa daan pa rin kami patungo sa lugar na binigay sa amin ng guro namin.
“Oh look. Miss weirdo slash feeling sleeping beauty is gising na. Tss. Malapit na tayo girl,” sinipulan pa ako ni Mayumi at nagtawanan sila ni Zip na nagda-drive.
Kapagkuwan ay huminto ang sasakyan... “Nandito na ba tayo?” tanong ni Nia.
“Bakit parang ang tagal ng byahe natin? Nasa Quezon na ba tayo?” absent-minded na tanong ko.
Nagtawanan silang lahat sa di ko malamang dahilan.
“Mile,” si Lexor, “who told you na sa Quezon tayo pupunta?”
“And knock knock girl! This Sitio will give us a grade of one hundred! Trust me!” pagkatapos ay tumingin sa labas si Mayumi, “Where you will not forget every second of your stay here? So cheap ha. Travel ko nga sa Singapore, nakalimutan ko. Dito pa kaya? Eiw.”
Shit. Gaya ng nasa panaginip ko! Tinignan ko ang nasa labas, SITIO MAKYA!
“Trust me! We gotta get the hell out of here!”
“Mile, relax! Haha. Whats the matter?”
“Zip, kailangan nating umalis na dito ngayon din!”
“Nah. Don’t listen to that baliw , baby. Let’s go. SITIO MAKYA, here we come!”
“NnnnOOOOOOOOOOOOOOOOOO!”
+++
AUTHOR:
Sa tingin ko alam na ninyo nangyari... hehe XD hala ang corny ko! Feeling ko ang sagwa ng labas eh! Di kasi ako magaling sa mga horror horror na ganito plus the fact na kelangan mong lagyan ng kadiri moments like dugo dugo scene....
Sa romance talaga ang forte ko... try nyo yung GIVE ME A REASON TO LIVE ko... hope mapapatawa kayo dun! Hehehehe. Plug daw.
Salamat! XD
-EijeiMeyou
Tagong Sitio®
2012©
Graphics, photos, videos and anything that I’ve used to make this story more interesting are not really mine. I’ve borrowed those at youtube, google and many more.Any part of this story, particularly the story itself is PRIVATELY owned by me, @EijeiMeyou.
No part of it shall be edited, copied and plagiarize on any purpose.
All rights reserved 2012 EijeiMeyou
-wag nyung pansinin mga typos ko
-wag i-plagiarize gaya ng sabi ko sa taas (tingin ulet sa taas)
-EijeiMeyou
***
Just because of a project, Mile (weird 17-year old girl), Nia (Mile's cousin), Mayumi (the maarteng groupleader), Zip (Mayumi's boyfriend) and Lexor (Mile's bestfriend) go to a undiscovered Sitio: the SITIO MAKYA. Hindi talaga iyon ang lugar na binigay sa kanila ng teacher nila pero iniba ni Mayumi ang setting kasi gusto daw nya ng adventure.
Mile feels something wrong with the place but no one seems to trust her, even her own cousin and her own bestfriend. Too late to run when they found out what Sitio Makya is up to them.
They're running with their lives...
But it seems that they will lose it if they stop running...
"Welcome to SITIO MAKYA, Where you will not forget every second of your stay."
+++
MILE’S POV
“Mayumi, I think this is not a good idea,” sabi ko kay Mayumi, ang group leader namin, habang pinapasadahan ng tingin ang karatulang “Welcome to Sitio Makya, where you will not forget every second of your stay.”
“I think so, Mile. Where you will not forget every second of your stay here? So cheap ha. Travel ko nga sa Singapore, nakalimutan ko. Dito pa kaya? Eiw.” With matching flip pa ng bangs nya.
“No. what I mean is, bumalik na lang tayo. Dun sa barangay na binigay talaga sa atin ng teacher natin,” minasahe ko ang braso ko kasi talagang tumitindig ang mga balahibo ko. Nasa loob kami ng van nina Zip na siyang driver din namin kasi itinakas lang nya ang van na yun sa parents nya kagabi bago kami tumulak patungo nga sa nasabing Sitio. “This Sitio is not even in the Philippine map.” Bad vibes talaga ako sa lugar na yun.
Tinignan ako ni Zip sa rearview mirror, nasa likuran kasi kami nina Nia at Lexor. “But it’s on the internet, Miss Weirdo. We traveled for 6 hours or so para lang marating ang lugar na ito tapos ngayon gusto mong bumalik tayo? No way, josè! Lulubusin ko na ang sermon na matatanggap ko sa parents ko pag-uwi natin noh. Kung gusto mo, ikaw na magdrive.”
“I know how to drive------------“
Nagtawanan pa sila nina Mayumi. Kahit nga ang bestfriend kong si Lexor ay impit ding napahagikgik. “You’re so freaky, Mile! Hah! Sabi ko na nga ba, Nia, di na dapat natin sya sinali sa group natin... she’s so KJ. Tss. If hindi lang sya deans lister, I won’t make her sama to us.” At pinasadahan pa ako ni Mayumi ng what-are-you look.
Pinaandar na ni Zip yung van.
“Masama talaga ang feeling ko dito, Nia...” bulong ko sa pinsan ko.
Nilapit nya yung bibig nya sa tenga ko, “Mile, imagination mo lang yan. Pasalamat ka pa nga at tinanggap ka ni Mayumi sa group. Or else, alone ka na naman.”
“I already felt this feeling before. Ganito yun nung maaksidente si papa... nung mahulog si lola sa stairs... ganito nung mamatay sila...” diniinan ko pa ang huling dalawang salita. Totoo ang mga yun. 7 months ago namanatay ang papa ko pero bago siya namatay, nakaramdam muna ako ng matinding pagkabalisa, pagkatapos ng 3months, sumunod na namatay ang lola namin at ganun din ang naramdaman ko.
“Mile, feeling mo lang yan.” Umiling pa siya.
Hindi talaga sya naniniwala. Just like everyone else. Walang naniniwala sa sinasabi ko.
“Lexor,” si Lexor naman ang binulungan ko, “are you feeling the same?”
“Kung enjoyment yan, oo.”
“No. Yung feeling na creepy ang place na to...”
“Mile bestfriend, friendship o ano pa man, wag ka ngang magisip ng kung anu ano. Yan kasi, masyado kang addicted sa mga horror books.”
Nanahimik na lang ako. Maybe they’re right, maybe nag-o-overreact lang ako.
What if, ako naman ang tama? What if totoo tong nararamdaman ko?
Fifteen minutes pa at nakarating na kami sa sitio proper.
“See, Miss Weirdo, people here are normal. Pero now, ikaw pa lang ang first abnormal. Congrats,” panunuya pa sakin ni Mayumi. Minsan talaga ang sarap nyang ilampaso, palibhasa guidance counselor ang mother nya sa university kaya sya ganyan kung makaasta. “Eiw. Theyre just so so sooooo makaluma. And their daan is so malubak ang maalikabok. Buti na lang de-aircon ang car natin.”
Grabe sya kung makapanlait. Tinataas kilay’an pa niya ang mga taong nakatingin sa amin na mukhang ngayon lang nakakita ng sasakyan. At kami lang kasi ang may sasakyan na nasa daan. Ni bisikleta ay wala doon. Naglalakad nga lahat ng tao eh.
Ipinatigigil ni Mayumi ang van sa gilid. “Lets ask kung saan naroon ang bahay ng barangay captain. So that may mapag-stay’an tayo for three days. Go, Mile, para naman you’ll have silbi.”
Para namang wala akong silbi kung magsalita tong si Mayumi. Tss. Bumaba na lang ako kasi pati pinsan ko ay ako ang tinutulak na bumaba ng sasakyan.
Isang dalagang nakaduster ang nilapitan ko, naglilinis siya sa harap ng isang bahay na kahoy, “magandang araw po.”
Parang gulat pa siyang napalingon sa akin, “a-anong kailangan nyo?”
“Ah. Itatanong ko lang sana ang bahay ng kapitan nyo dito,” nginitian ko pa rin sya kahit na medyo asiwa ako sa kanya.
Tinuro nya ang isang daan na nasa likuran lang ng van namin, “dyan, yung unang bahay na masisilayan nyu ang bahay nya.”
“Salamat. Maraming salamat.” Tinalikuran ko na siya. Tss.
“Umalis na kayo.”
Pinigilan pa niya ako sa pulsuhan ko, “what?”
“Luisa, sino yang kausap mo?” isang middle-aged na babae ang dumungaw sa bintana ng bahay na kahoy. Ngumiti agad sya ng makita ako.
Agad na nagtayuan ang buhok ko sa batok.
Binitiwan naman na ako ng babaeng tinawag na ‘Luisa’, “Isang estranghero, inay. Hinahanap po niya ang daan kina Kap Celso.”
“Magandang araw po,” bati ko sa babae.
“Inay, nasabi ko na po ang daan kaya aalis na siya. Umalis ka na,” tinataboy na nya ako, pagkatapos ay bumulong sya, “umalis na kayo hanggat may araw pa.”
How hospitable! “Sige po, salamat.”
Ramdam kong hinatid nila ako ng tingin. May mali talaga sa nangyayari ngayon. If only I have my own car.
“What happened there, Mile?” salubong sakin ni Lexor.
Tinuro ko yung daan, “diretso daw jan.”
“Uh. Wait. Do you have signal? Gosh! Wala sakin! Ang cheap naman kasi dito, di ako makakapagupdate sa FB!” angal ni Mayumi na sinabayan pa ng boyfriend nya ng------------
“Shit! Ang malas talaga ni Miss weirdo!”
Di na lang ako nagreact. Naramdaman ko naman na hinaplos ni Lexor ang likuran ko. Okay lang, sanay na ako sa mga ganung panlalait. Tinignan ko din ang phone ko, wala ngang signal. May lugar pa pala sa Pilipinas na di naaabot ng cell sites.
“Hoy, saan dito?” si Zip. Nagmamaneho na kasi siya.
“Yung unang bahay daw.”
Di nagtagal ay nakarating na kami sa nag-iisang bahay dun sa daan na yun. Mas malaki iyon kumpara sa mga nadaanan namin kanina pero pareho ring gawa sa kahoy. Nakapagtatakang tigang na tigang ang lupa pero amyayabong ang mga halaman dun sa Sitio Makya.
“What are you waiting for? Baba na tayo, pssh.” Nauna nang bumaba si Zip. Pinagbuksan pa niya ng pinto si Mayumi. Nakakasuka silang panoorin na naglalampungan.
Napapangiwi pa si Mayumi kasi lubak ang daan eh naka-high heeled sandals sya, “hindi ba uso dito ang semento? Psshhh. Wala pang doorbell ang bahay ni captain. Yayks.”
“Tao po!”
“May tao po ba?”
“Hello po!”
Wala namang sumasagot sa pagtawag namin.
May napansin si Nia, “the gate’s not locked.”
“Hello, that thing over there doesn’t have the right to be called ‘gate’, its supposed to be ‘trash’. Okay?” umangal na naman si Mayumi. “Princess’ first.” Nauna pa siyang pumasok.
I just rolled my eyes. Ako pa talaga ang hinuli nilang papasukin. Pati si Lexor, dinedeadma ako. Is he really my bestfriend? Gosh. Okay fine, he’s not gay but he’s my bestfriend for unknown reason. -_-
“We’re totally gate crashers. Let’s just wait outside.” First time kong maggatecrash. And hindi maganda ang pakiramdam ko. “Come on. Nia, Lexor.....”
“Bestfriend, wag ka nga. Wala namang tao so wala tayong kasalanan.”
“How I wish di kita sinali sa group. Stop being KJ. Maybe theyre hospitable naman cause we are all Filipino here you know. Arhg. If you want to go outside, you go alone. I’m so gutom na cause I don’t eat my lunch yet so shut the fvck up or else I will eat you.” Sikmat sakin ni Mayumi. Inirapan pa niya ako.
She never fails na ipahiya ako.
“Magandang araw sa inyo!”
Napaigtad pa ako ng paglingon ko...
May nakita akong isang lalake sa may pintuan...
At wala akong ibang makita sa mukha nya kundi bungo!
Pumikit ako at nagcount from one to five.
Pagmulat ko...
May mukha na yung lalake.
Hell! Whats this! Baka naghahallucinate lang ako kasi di pa kami kumain ng lunch. Tss, possible kaya yun?
“Hello po,” pasweet yung voice ni Mayumi, “sorry po if pumasok na lang po kami. Sinabi po kasi nitong kaibigan namin na si Mile na pumasok na lang kami kasi gutom na daw sya.”
What?!!!!!!! Di lang ako makaangal kasi nakahawak si Mayumi sa braso ko ng mahigpit. Brat!
“Okay lang yun.” Ngumiti pa yung lalake na si kapitan siguro, “kung naghahanap kayo ng matutuluyan, mabibigyan ko kayo.”
Iba ang ngiting iyon. Iyong ang tipong parang may sikreto.
“Thank you po. At sana may pagkain na rin.”
“Nia...” saway ko sa pinsan ko. May baon naman kaming pagkain kaya di na dapat kami humingi kay Kap, nakakahiya naman.
“Wag na kayong mahiya, lahat ng napapadpad dito ay binibigyan namin ng di malilimutang experience... hanggang kamatayan...” tumawa pa siya. Nagsitawanan sila. Ako lang ang hindi. “Halika. Ihahatid ko kayo.”
Lumabas kami.
“Where’s our van?” tanong ni Mayumi.
Wala kasi yung van na pinark lang namin kanina sa labas.
“Ah, ipinaparada ko sa bakanteng lote sa kabilang kanto. Di nyo na kailangan yun. Maglalakad lang naman kayo kung may pupuntahan kayo.” Sabi ni Kap.
Isang bungalow type house na gawa sa kawayan ang pinagdalhan nya samin... maaliwalas ang loob ng bahay. Pero parang may kakaibang aura din.
“There is no kuryente here ba? You know, I’ll gonna charge my iphone. Theres no signal din eh I won’t be able to text my mommy.”
Ginagaya ko pa sa isipan ko ang sinasabi ni Mayumi. Ang arte nya eh para sa magtatanong lang naman kung may kuryente dun at kung may signal.
Umiling si Kap, “wala. Pasensya na.”
“Awww,” sabay sabay pa talaga sila.
“Oh, panu ba yan, iiwan ko na kayo. Yung mga gamit nyo, nasa loob na ng kwarto.” Tumalikod na si Kap... pero agad din nya kaming nilingon, “nga pala, wag na kayong lalabas pag alasonse na ng gabi.”
“Curfew. Pssh.” Si Nia, di kasi siya sanay na binibigyan ng taning. Ginagawa nya lahat ng gusto nya at uuwi lang siya kung gusto nya.
“Hey, look,” may kinuha si Lexor mula sa isang upuan dun, “may iba pa silang naging bisita nun oh. Naiwan pa nila yung buto ng pinagkainan nila. Kadiri.” At tatawa tawang binato nya sakin yung buto.
Nasalo ko naman agad. “May dugo-dugo pa siya oh. Ahmm... pwede bang kainin ng fresh ang manok or baboy?” may laman laman pa at may bahid pa ng dugo yung buto.
“Ketchup lang yan. Alangan namang buto ng tao? Hahaha! Si Kap, kakain ng tao? Don’t think so!”
“Zip baby, you’re scaring Miss weirdo...” nagtawanan na naman sila.
Umihip ang malakas na hangin mula sa labas. At kumulimlim ang langit.
“Mukhang uulan,” puna ni Nia, “Bukas na lang tayo makakapagresearch.”
“That’s good. Magluto ka na nga, Miss Weirdo, nagugutom na kami ni Zip baby. Di ba?”
“Oo nga.”
Ako na naman ang tinuro nila. Pssh. Kinuha ko ang mga canned goods at nagtungo sa dirty kitchen.
Isinalang ko na ang palayok sa lutuang de uling nung magkaroon na yun ng apoy.
“Magtago na kayo. Di na kayo makakatakas.”
Naitapon ko pa ang hawak kong corned beef, “L-Luisa?”
“Ako nga. Pagsapit ng alas-onse, lumabas kayo ng bahay. Tumakbo kayo. Wag kayong titigil hanggat di sumisikat ang araw.”
Bigla syang sumulpot sa tabi ko. May sa-pusa yata siya. “Anong ibig mong sabihin?”
“Nagkamali kayo ng lugar na pinasok. Basta hindi ako nagkulang ng paalala sa inyo.” Tuluy tuloy na syang lumabas ng dirty kitchen.
Palinga linga pa siya habang naglalakad palayo.
1pm na ako natapos magluto. Tatawagin ko na sana ang mga kasama ko pero nakita kong natutulog lahat sila sa nagiisang kwarto. Sa sahig sila nahiga kasi wala namang kama doon.
Naisipan kong lumabas muna para magpahangin. Medyo makulimlim na nun at may balak pa yata ang langit na magbagsak ng ulan.
Naglakad lakad lang ako.
“May mga dayo na naman.”
“Salamat naman at may makakain na naman si Apo.”
“May mga magiging alay na tayo.”
Natagpuan ko na lang ang sarili kong nakasilip sa isang makapal na halaman... dalawang matandang babae ang nakita ko. Gaya ng nakita ko kay Kap, bungo din ang mukha nila! Napaigtad ako na naging sanhi ng mahinang pagkaluskos.
“Ano yun?”
Naging normal na ang mukha nila nung lumingon sila sa kinalalagyan ko.
Agad akong kumaripas ng takbo habang nakayuko.
“Isa kang dayo.”
Isang binata ang nakita ko sa gilid ng daan. Marahil dahil sa pagtakbo ko ay di ko na siya napansin. Napatigil ako. lumapit sya at hinaplos ang mukha ko. “Wag mo akong hawakan.” Lumayo ako sa kanya. He has tantalizing eyes na parang pinipigilan ako sa paglayo.
“Mapapasakin ka.”
Hahawakan na naman sana niya ako pero tinakbuhan ko na sya... ang weird ng mga tao dito.
Pagdating ko sa tinutuluyan naming bahay...
“Bestfriend, kumain na kami. Tinirhan ka na lang namin, youre the best cook.”
Pakonsuwelo de bobo lang yun. Alam ko. “Umalis na tayo dito. Please. Ako na ang gagawa ng research.”
“Ahhh. Kung sinabi mo na yan nun, eh di sana nagkasundo na tayo? Tss. No way.”
Kahit yata anong gawin ko ay di sila papayag.
“And cousin, umuulan na sa labas so mapanganib ng magbyahe ngayon noh.” Minuwestra pa ni Nia ang bintana kung saan makikita ang malakas na pagpatak ng ulan sa labas. “Ikain mo na lang yan.”
***
Author: napagtripan ko lang isulat to. So salamat sa mga nagtiyagang magbasa nito hanggang sa chapter na to! Hakhak >_< salamat talaga! VOTE>COMMENT>FAN
+++
MILE’S POV
9pm...
Nakakain na kami... ako na naman ang nagluto. Nakahiga na rin lahat sila sa kwarto.
Ako naman, nakaupo lang sa sala... masama ang kutob ko.
Bakit sabi ni Kap na bawal na kaming lumabas ng 11pm habang si Luisa naman, pinapaalis kami ng 11pm? Ahhh. Ang gulo nilang kausap.
Malapit ng mag11pm...
Dumungaw ako sa bintana ng makarinig ako ng mga bulungan.
Nanlaki ang mga mata ko nung makita ko si Kap kasama ang iba pang mga nilalang na walang mukha... patungo sila sa bahay nina Kap. Malakas ang buhos ng ulan PERO DI SILA NABABASA! O_O
Nang bigla silang mawala lahat sa paningin ko...
“Ah?” napahawak ako sa gilid ng bintana.
Umuuga ang bahay...
“Oh my God.....” hindi na tama to!
Normal ba sa isang bahay na parang sumisikip????!!!
Tumakbo agad ako sa kwarto...
Yinugyog ko ang mga balikat nila..
“Ano ba?!” pinalo pa ni Mayumi yung kamay ko. Tinulak naman ako ni Zip na dahilan kaya napabagsak ako sa sahig.
Binalikan ko uli sila kahit masakit ang balakang ko sa pagkakatulak sa akin ni Zip. Talagang sumisikip ang bahay! If di kami makalabas, siguradong mapipisa kami doon!
“Lexor! Wake up! Nia! Mayumi! Zip!”
“What the-----!!!” bumangon si Nia at binigyan nya ako ng pagkasama-samang tingin. Tumayo siya pero agad ding napahiga kasi nga parang nililindol ang bahay, “Earthquake??!!!”
Nagising na rin ang iba. Hindi pa rin nagsi-sink in sa utak nila na nililindol ang bahay.
“Sana nga! Sumisikip ang bahay! Lets go out!” si Mayumi ang hinila ko kasi siya yung mukhang natutulog pa ang isipan. “Bilisan natin!”
“Wait! Di ba sabi ni Kap na huwag tayong lumabas ng 11pm?” pasigaw na tanong sa akin ni Mayumi ng mahimasmasan. Umuulan kasi kaya kailangan talagang sumigaw.
Hindi naman lumilindol sa labas ng bahay pero bakit ang bahay mismo ay umuuga!
Patuloy pa rin ako sa pagkaladkad sa kanila hanggang makarating kami sa labas ng bahay, “Because he wants us to die!” tinignan ko sila, “Nasaan si Zip?!!!???!” nanlalaki na talaga mga mata ko.
Si Mayumi ang binalingan ko ng walang sumagot, “Mayumi, where’s Zip?!”
“He goes back para kunin yung phone namin tapos yung laptop ko!” sagot ni Mayumi na umilap ang mga mata.
“Shit... he’s gonna die!” agad kong binalingan ang bahay na nagiging kulay itim na at numinipis ng numinipis sa paningin namin, “Zip! Lumabas ka na dyan!”
“AAAhhhhhhh! TUlonG!!!!”
And we heard a quirky sound kasabay ng malakas na pag-igik ni Zip...
Parang may nadudurog sa loob..
“Damn! What’s that!?” napamura uli si Lexor...
Kasi.....
Mula sa dingding ng bahay ay may umaagos na dugo na humalo sa tubig ulan...
“AAhhhHH! Tell me its not his blood!!AAAHHH!” hysterical na si Mayumi, “tell me its not his! Dammit!”
Napadausdos na sya pababa sa putikan. Parepareho na kaming basa at pare parehong hindi makapaniwala sa nasaksihan...
Another hell sound at unti unti ng bumalik sa dati ang bahay na parang walang nangyari... sinipsip na rin ng lupa ang dugong humalo sa tubig...
“Tumayo na kayo jan, kailangan nating lumayo dito,” si Lexor habang pinipilit na itayo sina Mayumi at pati na rin si Nia na parang mawawalan na ng malay-tao. “Stand up!”
“No No No... Zip is not dead... no no no......”
“Mayumi, listen to me,” tinampal ko pa ang pisngi ni Mayumi para matauhan siya, “we gotta go... this is what im talking about... kailangan nating umalis pero di kayo naniwala sakin. Now, the only way out is to run...”
“NO! I need to go inside that fvcking house! Dammit! Zip’s not dead! What na lang ang sasabihin ng mga magulang nya sa akin! Shit!” at humagulhol siya.
Sinampal ko siya ng pagkalakas lakas, “you want to go there? Go! Basta kami aalis na kami kasi gusto pa naming mabuhay! Kahit ngayon lang naman, making kayo sa akin!”
Naiiyak na rin ako pero kailangan kong ipakitang matatag ako... ito na nga yung sinasabi ni Luisa.
“May tao...” bulong ni Lexor.
Agad kaming nagtago sa halamanan.
“Nawawala ang mga dayo!”
Tunog kamatayan ang mga boses nila... parang mula sa hukay.
“Hanapin ninyo!”
Nakita naming nagtakbuhan sa kung saan saan ang tatlong taong-bungo. Isa sa kanila ay si Kap. “Sinasabi ko na nga ba!” mahina ngunit mariin kong sabi.
“Anong gagawin natin, Mile? Are we gonna die? Are we??” at umiyak si Nia, “I promise makikinig na ako sa yo... I don’t wanna die! I wanna see my parents!”
“Sshhhh... walang madadala yang kahinaan nyo ng loob... listen... listen carefully...” medyo garalgal ang boses ko kasi pinipigilan kong umiyak, umuulan pa rin kasi kaya nilalamig din ako, “we need to find our van. I know how to drive. Wag tayong maghiwahiwalay... walang hihiwalay.. maliwanag ba? We need to be careful. Okay?”
“I’m sorry for not listening... I’m so sorry... I just think that this project will give us a hundred percent grade... I’m sorry... now Zip died because of me...” at nagbreakdown na naman siya.
“Mayumi, that’s no good,” alo ni Lexor kay Mayumi... pagkatapos ay binalingan nya ako, “lets keep moving.”
Luminga linga muna ako sa paligid. Vicinity is clear. “Don’t rush... ssshhhhh....” may narinig kasi ako..
“Quem des mir tisula... Quem des...Hasum kihyas mista...”
***
Author: Hangsaveh ng walang magawa XD
+++
MILE’S POV
“Mile, ano yun?” lahat sila kumapit sa kin.
As if na hindi ako takot. Tss. Napalunok ako. “hindi ko maintindihan... parang ano... parang ritwal na di ko maintindihan.”
Dinadala lang kasi ng hangin ang boses na iyon. Boses matanda na parang may galit.
“Mile, natatakot ako! Mile, paano na kung ako na ang sumunod?!” halos mapunit ang blouse ko sa pagkakahila ni Nia.
Tinignan ko si Lexor at Mayumi, ganun din ang ekspresyon ng mga mukha nila. “Walang susunod... wala...” wala na nga ba? Paano nga kung ako naman ang susunod kay Zip?
Tahimik kaming naglalakad... or mas tamang sabihin na halos pagapang na kami at nagtatago na lang kami sa halamanan. Humina na rin ang ulan at maputik ang daan dahil nga sa hindi sementado ang daan. Tanging tunog lang ng mga insekto ang maririnig at nakakatakot na ihip ng hangin.
Ako ang nauunang maglakad, kasunod sina Nia at Mayumi, at pinakahuli si Lexor. Ito ang pinakanakakatakot na parte sa ganitong sitwasyon, mahirap ang nasa unahan, mahirap din ang nasa hulihan. Lahat ng bahay dun ay nakasara ngunit kung kanina ay gawa sa kahoy ang mga yun, ngayon ay parang sunog na ang mga yun. Kulay itim na lahat.
“Hayun ang bahay ni Kap, maaaring nasa likuran ng bahay nya ang sasakyan natin... o kaya’y may pinagtuguan siyang iba.” Nakayuko kaming lahat habang pinagmamasadang mabuti ang bahay ni Kap na walang senyales ng pagkakaroon ng tao sa loob. “Just follow me.” Lahat na yata ng santo at santa ay natawag ko. Walang katapusan ang pagdarasal ko habang patuloy kami sa pgalalakad. Palinga linga pa kami.
Nakakasulasok ang amoy dun sa bahay ni Kap. Parang maraming nabubulok na bagay. Makalat din, sa ilang bahagi ay may mga patak ng natuyong dugo.
“It’s not here. Panu na yan?” yinugyog pa ni Nia ang blouse ko. Wala kasi ang sasakyan sa maliit na espasyo sa likod ng bahay ni Kap.
“Awww!”
Paglingon namin ay nakita namin si Mayumi na nakupo habang hawak ang binti.
Napamura si Lexor.
Napapikit naman ng mariin si Nia.
Ako naman ay agad kong dinaluhan si Mayumi.
Ang daming dugo!
“Awww! What happened! It hurts so much!”
Blood is flowing down Mayumi’s right leg. Nakakagat sa paa nya ang isang bear trap at kung di ako nagkakamali, mapuputol ang paa ni Mayumi.
“Don’t move. Oh my God. Anong gagawin ko!” napapaiyak na rin ako.
“Tumitingin lang ako and I didn’t see this thing! Mile... tell me I’m okay please tell me I’m okay! Sabihin mo!” umubo siya at lumabas din ang dugo sa bibig nya. “Am I next?” at umubo na naman siya.
“Naglalabas sya ng dugo, Mile!”
“Nakikita ko, Nia!” tarantang taranta ako kasi di naman ako paramedic upang malaman kung panu gagamutin si Mayumi. “Mayumi,” tinampal tampal ko ang pisngi nya, “wag kang mawawalang ng malay, Mayumi.... Mayumi!”
“She’s still breathing... pero mahina na ang pulso niya...” sabi ni Lexor habang pinupulsuhan si Mayumi.
“Mile,” hinila ako patayo ni Nia, “lets go. Umalis na tayo sa lugar na ito!”
“Ssshhhh...” nakinig ako ng mataman. may mga papalapit na yabag... “we gotta go.” Tinapunan ko muna ang nakapikit ng si Mayumi, “I’m sorry. I’m so sorry...”
Agad kaming tumalilis.
“Kagagaling lang dito ng mga dayo!”
“Dali! Hanapin nyo!”
“Wag nyung hayaan abutan sila ng pagsikat ng araw!”
Iyon ang narinig namin. Nakapagtago pa kami sa likod bahay. Hilam na rin sa luha ang mga mata ko, ganun din ang mga kasama ko lalo na si Nia.
“Lalo tayong mag-ingat, we don’t know who’ll be next... kapag may nakaligtas isa sa atin, please do tell the police.”
“Mile, wag kang magsalita ng ganyan. Mabubuhay tayo. Kakayanin natin to.”
“Lexor, ganyan din ang sinabi ko kay Mayumi... pero anong nangyari, namatay siya.”
Nagtitigan kami.
“Lets move.” Ako na naman nanguna. “Lets try sa bakanteng lote na sinabi ni Kap kanina. Maybe nandoon ang van.”
Gaya kanina, tahimik kaming naglakad. “andun... the van is there...all we need to do now is quietly and slowly------shit.” Hindi lang pala ang van namin ang naroon. Marami pang ibang sasakyan ang naroon. Ang ilan ay may bahid pa ng dugo at kung di ako nagkakamali ay may mga kalansay pa sa loob. Umaalingasaw ang masamang amoy nun.
“Wala naman siguro sila dito... Mile, Nia, tara na...” si Lexor naman ang nauna ngayon, sumunod ako sa kanya at nasa likuran ko lang naman si Nia.
Malapit na kami sa van ng........
“Ahahahahahaha! Walang makakatakas!”
“Mile!!!!!!!!!!!!!”
Paglingon ko ay nakita kong hinihila ng dilim si Nia.
“Nia!!!!!!!” sabay pa naming tawag ni Lexor. Lumapit sakin si Lexor at niyakap ako.
Tigagal pa rin kami........
Nang may biglang magbato pabalik ng katawan ni NIA!
Wala ng buhay!
At sumasagitsit ang dugo mula sa basag nyang noo....
Labas din ang buto nya sa balakang at basag ang isang mata nya.... butas butas din ang damit nya na parang sinira ng matatalas na kuko...
In short, karumal dumal ang pagkakapatay sa kanya.’
Ako naman ang napaiyak... di ko matignan ng diretso ang walang buhay na katawan ng pinsan ko.
“Kailangan na nating gumalaw ngayon... Mile... be strong..... Mile.....”
“Mamamatay na din tayo, Lexor! How can I be strong!?”
Halos binuhat na ako ni Lexor papunta sa van...
“Ako na ang magda-drive. Mukhang di mo kaya. We should get out of this friggin’ sitio!” napatigil si Lexor. “Damn! Nasaan ang susi! It must be there at the back!” hinalughog ni Lexor ang likuran ng van.
“Dalian mo!” natataranta na rin ako. medyo napapakislot pa ako sa biglaang paghampas hampas ng hangin sa van.
“Its here!” pumwesto na siya sa drivers seat, “wag ka ng matakot. Makakaalis na tayo sa lugar na to.”
Pinaandar na nya ang van.
Hindi pa kami nakakalayo ay bigla na lang may bumato sa likuran ng sasakyan at nabasag ang salamin nun... tinignan ko muna kung ano yun pagkatapos ay tumingin ako kay Lexor ng biglang gumewang ang takbo ng van....
“Aaaahhhhhhhhhh!”
Duguan ang mukha ni Lexor dala ng pana na tumagos sa ulo nya hanggang sa noo nya. Nakamulat pa ang mga mata nya bago siya lumugmok sa manibela. Labas din ang mga nadurog na utak nya...
“Oh my God! Please nooooooooooooo!” agad kong dinaluhan ang manibela bago pa kami bumangga sa mga malalaking puno. Humingi muna ako ng dispensa sa katawan ni Lexor bago ko siya tinulak palabas ng van. Ako na ang nagmamaneho ng sasakyan habang patuloy pa rin sa pagtulo ang mga luha ko. Ako na lang, ako na ang susunod.....
“Kung naniwala lang sila sayo.”
“Ah shit!” naapakan ko bigla yung preno. Paglingon ko ay nakita ko si Luisa. “Luisa, pano ka nakarating dito?!”
Lumipat sya sa tabi ko. “Isama mo ako. tutulungan kita. Gusto ko ng makaalis sa impyernong ito.”
“What are you talking about?!”
“Ang sitio Makya ay isang patay na lugar. Imahinasyon lang ito na gawa ng diablo. At sya si kapitan. Isa siyang anak ng dilim na sumira sa buhay ng maraming tao... at kami nga iyon. Pinatay nya kami at ginawang alipin magpahanggang ngayon. Pinaglalaruan din nya ang mga dayong napapadpad sa sitio. Ilang dayo na rin ang pinagbawalan kong tumuloy sa Sitio... pero gaya ng mga kasama mo, hindi sila nakinig. Iniisip lang nila na nanloloko ako.” Makikita ang poot sa mga mata ni Luisa.
“Paano kita matutulungan?” naguguluhan ako. Kaluluwa lang itong kausap ko ngayon.
“Ilabas mo ang kaluluwa ko sa lugar na ito. Tulungan mo akong makaalis.”
“Quem des mir tisula... Quem des... Hasum kihyas mista...”
“Luisa, ano yun?” napatingin ako sa paligid. Madilim pa rin at medyo umaambon.
“Isang dasal... patawarin mo ako...”
“Anong ibig mong sabihin?”
“Hindi na kita matutulungan pa. Dinasalan ka na ng anak ng diablo. Hindi ka na makakalabas pa ng Sitio Makya.”
Nawala bigla sa paningin ko si Luisa.
“Magiging akin ka...”
At nabasag ang salamin sa tabi ko at may kamay na sumulpot doon at sinakal ako.
+++
MILE’S POV
Napabalikwas ako ng bangon at napatingin sa paligid ko.
Panaginip lang pala at nasa daan pa rin kami patungo sa lugar na binigay sa amin ng guro namin.
“Oh look. Miss weirdo slash feeling sleeping beauty is gising na. Tss. Malapit na tayo girl,” sinipulan pa ako ni Mayumi at nagtawanan sila ni Zip na nagda-drive.
Kapagkuwan ay huminto ang sasakyan... “Nandito na ba tayo?” tanong ni Nia.
“Bakit parang ang tagal ng byahe natin? Nasa Quezon na ba tayo?” absent-minded na tanong ko.
Nagtawanan silang lahat sa di ko malamang dahilan.
“Mile,” si Lexor, “who told you na sa Quezon tayo pupunta?”
“And knock knock girl! This Sitio will give us a grade of one hundred! Trust me!” pagkatapos ay tumingin sa labas si Mayumi, “Where you will not forget every second of your stay here? So cheap ha. Travel ko nga sa Singapore, nakalimutan ko. Dito pa kaya? Eiw.”
Shit. Gaya ng nasa panaginip ko! Tinignan ko ang nasa labas, SITIO MAKYA!
“Trust me! We gotta get the hell out of here!”
“Mile, relax! Haha. Whats the matter?”
“Zip, kailangan nating umalis na dito ngayon din!”
“Nah. Don’t listen to that baliw , baby. Let’s go. SITIO MAKYA, here we come!”
“NnnnOOOOOOOOOOOOOOOOOO!”
+++
AUTHOR:
Sa tingin ko alam na ninyo nangyari... hehe XD hala ang corny ko! Feeling ko ang sagwa ng labas eh! Di kasi ako magaling sa mga horror horror na ganito plus the fact na kelangan mong lagyan ng kadiri moments like dugo dugo scene....
Sa romance talaga ang forte ko... try nyo yung GIVE ME A REASON TO LIVE ko... hope mapapatawa kayo dun! Hehehehe. Plug daw.
Salamat! XD
-EijeiMeyou
Tagong Sitio®
2012©
Graphics, photos, videos and anything that I’ve used to make this story more interesting are not really mine. I’ve borrowed those at youtube, google and many more.Any part of this story, particularly the story itself is PRIVATELY owned by me, @EijeiMeyou.
No part of it shall be edited, copied and plagiarize on any purpose.
All rights reserved 2012 EijeiMeyou